Firmy i organizacje, które stawiają na profesjonalną obsługę klienta oraz dbają o swój wizerunek, coraz chętniej wybierają kioski multimedialne, które tworzą bezobsługowy punkt informacyjny, dostarczający użytkownikom najistotniejszych informacji. Klienci chętniej angażują się oraz zapoznają z ofertą danej firmy poprzez interaktywny przekaz niż przy zastosowaniu pasywnego medium. Szybkie przekazywanie informacji oraz angażowanie konsumentów za pomocą interakcji z łatwym do obsługi systemem multimedialnym, pomaga wiązać dane
przedsiębiorstwo z pozytywnymi emocjami. Kioski multimedialne obecnie są jednym z najskuteczniejszych narzędzi marketingowych, a co najważniejsze znajdą one zastosowanie w niemal każdej
branży czy działalności.
Interaktywne kioski sprawdzają się świetnie szczególnie w miejscach, gdzie potrzebny jest dostęp do aktualnych informacji i danych o ofercie, produkcie czy usłudze. Dlatego ich potencjał bardzo chętnie wykorzystują urzędy, organizacje i firmy. Ponadto kioski interaktywne znajdują zastosowanie również jako punkty informacji turystycznej oraz w muzeach, kinach, teatrach, np. jako informatory lub biletomaty. Tą drugą funkcję świetnie pełnią w środkach transportu publicznego. Doskonale sprawdzają się również w bankach, hotelach czy salonach samochodowych. Kioski interaktywne stanowią ponadto ciekawe rozwiązanie w kwestii drukowania zdjęć, bowiem można do nich podpiąć urządzenie USB, wybrać parametry fotografii i za kilka dni cieszyć się gotowymi zdjęciami.
The concept of a network of smart devices was discussed as early as 1982, with a modified Coke machine at Carnegie Mellon University becoming the first Internet-connected appliance, able to report its inventory and whether newly loaded drinks were cold. Mark Weiser’s 1991 paper on ubiquitous computing, “The Computer of the 21st Century”, as well as academic venues such as UbiComp and PerCom produced the contemporary vision of IoT. In 1994, Reza Raji described the concept in IEEE Spectrum as “[moving] small packets of data to a large set of nodes, so as to integrate and automate everything from home appliances to entire factories”. Between 1993 and 1997, several companies proposed solutions like Microsoft’s at Work or Novell’s NEST. The field gained momentum when Bill Joy envisioned Device to Device (D2D) communication as part of his “Six Webs” framework, presented at the World Economic Forum at Davos in 1999.
The term “Internet of things” was likely coined by Kevin Ashton of Procter & Gamble, later MIT’s Auto-ID Center, in 1999, though he prefers the phrase “Internet for things”. At that point, he viewed Radio-frequency identification (RFID) as essential to the Internet of things, which would allow computers to manage all individual things.
A research article mentioning the Internet of things was submitted to the conference for Nordic Researchers in Logistics, Norway, in June 2002, which was preceded by an article published in Finnish in January 2002. The implementation described there was developed by Kary Främling and his team at Helsinki University of Technology and more closely matches the modern one, i.e. an information system infrastructure for implementing smart, connected objects. (Fig. \ref{911315})