Klasyfikacja urządzeń systemu EIB może odbywać się na podstawie dwóch kryteriów. Pierwszym z nich jest rodzaj budowy urządzenia. Na jego podstawie urządzenia możemy podzielić na:
§  podtynkowe,
§  do montażu na szynie profilowej 35 mm (tzw. euroszynie lub szynie kapeluszowej),
§  do wbudowania w urządzenia,
§  natynkowe,
§  do szybkiego montażu,
§  do montażu w kanałach elektroinstalacyjnych.
Drugim kryterium podziału urządzeń, ważniejszym z punktu widzenia systemu, jest funkcja, jaką spełnia dane urządzenie w systemie. Według tego kryterium możemy wyróżnić dużo więcej grup produktów:
§  wyświetlacze,
§  wyjścia,
§  wejścia,
§  wejścia/wyjścia,
§  urządzenia do sterowania oświetleniem,
§  urządzenia do sterowania ogrzewaniem, wentylacją i klimatyzacją,
§  urządzenia zdalnego zarządzania (falami podczerwieni lub radiowymi),
§  urządzenia do nadzoru i powiadamiania,
§  urządzenia komunikacyjne,
§  kontrolery,
§  czujniki fizyczne,
§  przyciski,
§  urządzenia czasowe;
§  urządzenia systemowe,
§  elementy dodatkowe.
\cite{Kastner_2002}
Tak jak napisano, system jest układem zdecentralizowanym, zatem nie posiada wyseparowanego sterownika, który gospodaruje instalacją. Dlatego każde urządzenie aktywne musi posiadać odpowiednie moduły, które umożliwiają wymianę informacji pomiędzy nim, a innymi urządzeniami. Elementy te, posiadają tzw. porty magistralne, tj. systemy umożliwiające połączenie z magistralą. Urządzenia takie nazywa się elementami magistralnymi, czyli aparatami, które podłączone do magistrali powinny bezpośrednio wdrażać komunikację (kreować telegramy, wysyłać, odbierać je oraz realizować zakodowane komendy). Każdy element magistralny składa się z portu magistralnego i z elementu końcowego, które wymieniają informację pomiędzy sobą poprzez dziesięciopinowe złącze adaptacyjne. Port magistralny rejestruje telegramy napływające z magistrali, dekoduje je oraz steruje komponentem końcowym, a w odwrotnym kierunku uzyskuje od niego dane, koduje je oraz wysyła w formie telegramu. Zawiera moduł komunikacyjny, umożliwiający oddzielenie napięcia zasilającego od danych oraz kontrolny moduł z mikroprocesorem, zarządzający przesyłaniem oraz odbieraniem telegramów i sterowaniem komunikacją z komponentem końcowym.
Łącze adaptacyjne posiada styki zasilające element końcowy oraz styki danych, realizujące, w zależności od rodzaju komponentu końcowego, komunikację między portem magistralnym a końcowym elementem. Przez jeden ze styków złącza, port magistralny rozpoznaje typ podłączonego do niego komponentu końcowego. Urządzenia wykonane w tej samej technice, np. do montażu podtynkowego, mogą pełnić w systemie różne funkcje. Również urządzenie pełniące konkretną funkcję w systemie może występować w różnych obudowach. Podstawowym podziałem urządzeń pod względem pełnionych funkcji w systemie, jest podział na aktory i sensory. Sensory, czyli urządzenia zadające, są to elementy wydające polecenia i wysyłające je na magistralę. Aktory, czyli urządzenia wykonawcze, odbierają polecenia wydane przez sensory, nadesłane przy pomocy telegramów przez magistralę, i wykonują te polecenia. Nie są to jednak odbiorniki takie, jak np. oprawa oświetleniowa, lecz aparaty sterujące nimi.